Biografia Agnieszki Osieckiej - Fundacja Okularnicy
Fundacja Okularnicy im. Agnieszki Osieckiej, powołana przez córkę Poetki Agatę Passent, opiekuje się spuścizną Agnieszki Osieckiej i stara się w swoich projektach w sposób twórczy i konsekwentny nawiązywać do działań swej Patronki.
Agnieszka Osiecka, Fundacja Okularnicy, Okularnicy, Fundacja Okularnicy im. Agnieszki Osieckiej, poezja, piosenki, wiersze, śpiewnik, konkurs "Pamiętajmy o Osieckiej", Pamiętajmy o Osieckiej
138
page-template-default,page,page-id-138,page-parent,page-child,parent-pageid-8676,,select-theme-ver-1.1,vertical_menu_enabled, vertical_menu_hidden, vertical_menu_right, vertical_menu_width_290,smooth_scroll,no_animation_on_touch,side_menu_slide_from_right,transparent_content,big_grid,wpb-js-composer js-comp-ver-6.7.0,vc_responsive

Biografia Agnieszki Osieckiej

Agnieszka Osiecka

(9.10.1936-7.03.1997), poetka, prozaik, autorka spektakli teatralnych i telewizyjnych, reżyser filmowy, dziennikarka, przede wszystkim jednak autorka ponad dwóch tysięcy tekstów piosenek.

Urodzona w Warszawie córka pianisty i kompozytora Wiktora Osieckiego oraz polonistki Marii Osieckiej z domu Sztechman pierwsze lata dzieciństwa spędziła w Zakopanem, gdzie w popularnej restauracji Watra koncertował ojciec.

Po wojnie rodzina Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie w prawobrzeżnej dzielnicy Warszawy. Niewielkie mieszkanie przy ul. Dąbrowieckiej 25 stało się dla Poetki ulubionym miejscem pracy na całe życie. Choć mieszkała okresami we własnym domu w Falenicy, w willi przy ulicy Jakiela na Żoliborzu czy na Manhattanie, to jednak najważniejsze utwory powstawały przy biurku w rodzinnym mieszkaniu. Stąd przeprawiała się kajakiem przez Wisłę, aby trenować pływanie na basenie Legii i tu wracała po nieudanych związkach małżeńskich.

Niezwykle uzdolniona, zaliczając program dwóch lat w jeden rok, ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Marii Curie-Skłodowskiej w 1952 roku. Studia wyższe odbyła na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim (1952-1956) oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961), uzyskując dyplom reżysera etiudą filmową Słoń.Szybko jednak zdała sobie sprawę, że zdolności organizacyjne i umiejętności kierowania dużymi grupami ludzi nie są jej najsilniejszą stroną.

Pragnęła, aby efekt jej twórczości był zależny przede wszystkim od niej samej. Dlatego porzuciła reżyserię i zajęła się pisaniem. Podczas studiów rozpoczęła współpracę z prasą literacką i młodzieżową, publikując reportaże i eseje. W roku 1954 roku związała się ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), pisząc dlań teksty piosenek o tematyce lirycznej, nie pozbawione jednak akcentów społecznych („Piosenka o okularnikach„, „Widzisz mała„, „Kochankowie z ulicy Kamiennej„, „Zabawa w Sielance„, „Wysoki Sądzie” i inne). Zwykła mawiać: „Jestem dziennikarką. Dlatego wiele moich piosenek to po prostu rymowane reportaże”. Była członkiem rady artystycznej Teatru w okresie jego działalności, tj. do 1972 roku i napisała dla tej sceny 166 tekstów. W Polskim Radiu zadebiutowała w 1962 roku piosenką „Mój pierwszy bal” do muzyki Franciszki Leszczyńskiej i w nagraniu Kaliny Jedrusik. Wcześniej Jej teksty wykorzystywano w radiowym Teatrzyku Małych Form „Zwierciadło” redagowanym przez Jarosława Abramowa-Newerlego.

Na pierwszym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963 roku odniosła wielki sukces, otrzymując nagrodę indywidualną za „Piosenkę o okularnikach” oraz sześć wyróżnień za piosenki: „Białe małżeństwo„, „Czerwony Kapturek„, „Gdzie jest szlagier„, „Kochankowie z ulicy Kamiennej„, „Solo na kontrabasie„, „Ulice wielkich miast„. Uznana za czołową przedstawicielkę nowej generacji twórców piosenek otrzymała propozycję prowadzenia w Polskim Radiu zespołu pod nazwą Radiowe Studio Piosenki. Tu poznała wielu muzyków i kompozytorów. W ciągu 7 lat działalności zespół nagrał i przedstawił w programach Polskiego Radia ponad 500 piosenek, wprowadzając na profesjonalne estrady późniejsze gwiazdy: Ewę Demarczyk, Marylę Rodowicz, Łucję Prus, Wojciecha Młynarskiego, zespoły Skaldowie i Alibabki, Marka Grechutę, Tadeusza Woźniaka, Kazimierza Grześkowiaka i wiele innych znanych postaci estrady i sceny. Teksty cyklicznych audycji pisała Agnieszka Osiecka (pod koniec działalności Studia – Wojciech Młynarski), czytał aktor Edmund Fetting.

Związki ze Studenckim Teatrem Satyryków na zawsze zaszczepiły w Agnieszce Osieckiej miłość do sceny. Równolegle więc do współpracy z Polskim Radiem Autorka tworzyła sztuki i spektakle z piosenkami dla teatrów i telewizji. W grudniu 1963 roku razem z kompozytorem Adamem Sławińskim zaczęła pisać dla Teatru Telewizji cykl programów zatytułowany: „Listy śpiewające”. Pierwszy program „Byle nie o miłości” reżyserował Edward Dziewoński, następne Olga Lipińska. „W Listach pragnęliśmy – napisali autorzy – w sposób smutny i śmieszny opowiedzieć o trudnościach, z jakimi stykają się ludzie przy próbach osiągnięcia głębszego porozumienia (…). Chcieliśmy też słowem i muzyką opisać pejzaż naszej ojczyzny bławatno zielonej”. Te zdania mogłyby z powodzeniem stanowić motto twórczości Poetki. „Listy śpiewające” zostały wyróżnione nagrodą prezesa RTV w 1967 roku.

Jej pierwszą sztukę przygotowaną z myślą o zawodowej scenie „Niech no tylko zakwitną jabłonie” wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana przez wiele następnych lat. Pragnęła sprawdzać się w różnych gatunkach literackich: widowiskach muzycznych, collage’ach, monodramach, powieściach, wierszach, powiastkach dla dzieci i młodzieży, słuchowiskach radiowych, a nawet w reklamie (wygrała konkurs ogłoszony przez koncern Coca-cola hasłem: Coca-cola – to jest to!). Muzykę do Jej piosenek komponowali wybitni twórcy powojennej muzyki rozrywkowej: Seweryn Krajewski, Adam Sławiński, Krzysztof Komeda, Andrzej Zieliński, Jacek Mikuła, Katarzyna Gaertner, Zygmunt Konieczny i wielu innych. O Jej teksty zabiegali liczący się w Polsce piosenkarze i aktorzy. Zazwyczaj nikomu nie odmawiała. Do swoich ulubionych wykonawców zaliczała Kalinę Jędrusik, Marylę Rodowicz, Magdę Umer, Seweryna Krajewskiego, Annę Szałapak, Krystynę Jandę, zespół Skaldowie. Pierwszy zbiór Jej piosenek „Kolory” wydała w 1962 roku Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza.

Ciekawa życia, nieustannie poszukująca inspiracji twórczej, dużo podróżowała, prowadziła bogatą korespondencję, fotografowała. Bała się małej stabilizacji i zapewne, dlatego nigdy jej nie osiągnęła. W 1973 roku ze związku z dziennikarzem Danielem Passentem urodziła jedyną córkę Agatę. Krajobrazy mazurskie pojawiające się w Jej twórczości wiążą się ze szczególną fascynacją Krainą Wielkich Jezior. W młodzieńczym okresie współpracy z STS-em przyjeżdżała wraz z kolegami w rejony odkryte przez K.I. Gałczyńskiego. Leśniczówka w Praniu i mała wieś Krzyże nad Jeziorem Nidzkim były miejscami, gdzie wypoczywali i toczyli literackie dyskusje młodzi intelektualiści i aktorzy spod znaku studenckiej awangardy. Pod koniec życia znalazła coś, co te czasy zdawało się przywołać ponownie: maleńki teatrzyk Atelier na plaży w Sopocie. Spędzała tam wiele czasu. Pisała dla niego sztuki i piosenki. Kiedy odeszła, teatrzyk przybrał Jej imię. Pierwszą autorską płytę – „Piosenki Agnieszki Osieckiej” wydały Polskie Nagrania w 1967 roku. Znalazły się na niej utwory głównie rodem z STS-u. Ostatni, pięciopłytowy album „Pięć oceanów” wydany przez Polskie Radio przygotowywała, wybierając starannie najważniejsze dla siebie piosenki. Nie doczekała jego premiery. Trawiona chorobą nowotworową zmarła 7 marca 1997 roku.

Nagrody i odznaczenia:

  • Nagroda Literacka ZAiKS-u , 1963
  • Nagroda Komitetu ds. RTV za cykl „Listy śpiewające”, 1963
  • Wieniec Laurowy – główna nagroda na Festiwalu Teatrów Małych Form w Sarajewie, 1964
  • Złota Odznaka ZSP, 1965
  • Kilkanaście nagród i wyróżnień za piosenki na festiwalach w Opolu
  • Prometeusz – Nagroda Polskiej Estrady, 1994
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, 1997, pośmiertnie

Kalendarium życia Agnieszki Osieckiej

JAK TRAFIĆ DO GROBU AGNIESZKI NA POWĄZKACH?

Jej grób znajduje się na Starych Powązkach w kwaterze 284b wprost rząd 2 grób 16. Wielu Okularników przy różnych okazjach – urodziny, imieniny czy rocznica śmierci Agnieszki Osieckiej – chciałoby odwiedzić Poetessę. Chęci są, ale jak i gdzie Ją znaleźć? Postanowiliśmy wyjść Wam naprzeciw podając dokładny opis z dojazdem tak, aby każdy mógł trafić do Niej na Powązki.

Jak dotrzeć do grobu Agnieszki Osieckiej - mapa cmentarza

Na początek informacja dla przyjezdnych:
Pod Bramę nr IV Cmentarza Powązkowskiego (początek drogi) podjeżdżają tylko 2 autobusy: 170 i 180. Przystanek: Powązki – IV Brama. Jeżeli będą Państwo jechać z Centrum, bądź jakiegokolwiek miejsca przy stacji metra, proponuję wsiąść do pociągu w kierunku Młocin. Wysiąść na przystanku Dworzec Gdański. Spod Dworca odchodzi autobus 170 w kierunku „Cmentarz Północny”, bądź „Chomiczówka”. Dosłownie po 7 minutach są Państwo na miejscu. Zaś jeśli zgodnie z zasadą „hulaj dusza” po Warszawie, są Państwo np. na Starym Mieście, bądź w Łazienkach, czy jeszcze dalej w Wilanowie, to 180 będzie najlepszym rozwiązaniem. Kierunek: „Powązki – Cmentarz Wojskowy”. I powtórzę. Jadąc tymi dwoma autobusami – oczywiście nierównocześnie:) – wysiadają Państwo na przystanku „Powązki – IV Brama”.

No dobrze. I co teraz?
Wchodzimy IV Bramą i od razu odbijamy w prawo idąc wzdłuż muru. Czeka Państwa długi, aczkolwiek przyjemny spacer. W międzyczasie po prawej stronie miną Państwo V Bramę, która jest otwierana tylko przy Święcie Zmarłych. Jeszcze 15-20 m i dochodzicie do charakterystycznego grobowca po prawej stronie. Jest to grób Rodziny Gredzińskich z pomnikiem w kształcie drzewa w kolorze łososiowym (?); obok grób ks. Mikołaja Bojanka z czarnego granitu. W tym miejscu skręcacie Państwo w alejkę po lewej stronie. Pomnik z drzewem jest pod murem, naprzeciwko alejki, w którą należy wejść. Ta alejką idziemy 150-200 metrów. Po prawej stronie każdego skrzyżowania alejek należy szukać słupka z numerem kwatery. Wchodząc we wspomnianą alejkę będą Państwo mijać kolejne kwatery z numerami: 118 – na tym odcinku drogi miną Państwo grób Tadeusza i Krystyny Osieckich – ale to jeszcze nie tu. Następnie kwatery: 120 (słupek zasłonięty przez drzewo), 126 (koło śmieci), 135 (przewrócony), 145, 152, 154, 257B i 284B Wprost. I tu się zatrzymujemy. Bardzo ważne: „284 B Wprost”, a nie „284B”, który jest kilka metrów dalej. Po prawej stronie, za murem, widać stąd duży żółty budynek. Po lewej stronie powinien być grób Rodziny Straburzyńskich. Państwo zaś skręcają w prawo przed samym słupkiem i OD RAZU w lewo, w pierwsze przejście między grobami, równoległe do głównej alejki. Kilka metrów dalej po lewej stronie znajdą Państwo miejsce spoczynku Agnieszki. No cóż, z powrotem nie powinni mieć Państwo problemów

PS. Staramy się odwiedzać Agnieszkę jak najczęściej, jednak nie zawsze jest to takie proste. Suche kwiaty, wypalone znicze, niepotrzebne liście na płycie grobowca czasami pozostają tam zbyt długo. Stąd zwracamy się do Państwa z ciepłą prośbą, by w czasie odwiedzin Agnieszki zebrać to, co już niepotrzebne. Starajmy się wspólnie dbać o miejsce spoczynku Agnieszki Osieckiej. Z góry dziękujemy Państwu za pomoc.